Αδυσώπητος χρόνος…
καρφί ως στο κόκκαλο μπηγμένο.
Κι οι ώρες;…
συμβάσεις μιας ζωής…
στο μεροκάματο χαμένης.
Οι αλυσίδες πέτρινα δεσμά της φυλακής μου
κι η σιωπή μου απόλυτη.
Να! την ψυχή μου έβγαλα·
Φωτιά! τις αλυσίδες μου να σπάσω πριν χαθώ…

Ruthless time…
It nails me to the bone.
And all those passing hours? …
An entire life’s conventions…
A life that has been lost in every day’s work.
Heavy chains on me, the stone ties of my own prison.
I put myself in absolute silence.
Lo and behold! An extracted soul is what I am offering;
Fire! I shall break my chains before I get lost…