Kalamaria na zamku:
Ach pane wzacny, wzpominate na wase slowa wabiwa?
I pozwani – tak me tu mate a se mnou prosba tryzniwa.
Muze byt, ze neskromne ja prani zrowna mam,
Jedno je wsak nesporne ze wdecna budu Wam.

Satrapold:
Wzdyt nebyt Was, tak zda se by po mne slehla zem,
Tu kazde prani Wase jest pro me rozkazem.

Kalamaria:
Ja nezadam si hriwen wzacnych, ni draheho kameni,
Jen swobodu kdyz racte wratit Atramentowi.

Satrapold:
On odpykat si winu ma za jazyk swuj tak zpozdily…

Kalamaria:
Ze pil – jen tim jsem winna ja, sklenky mysl zkalily.

Satrapold:
Toz stan se tedy po twe wuli, kdyz Satrapold swe slowo dal.
Wsak neco tez mi slibis k wuli by s ducharenim skoncowal!
Dnes odpoledne na welbloudy chci Te s sebou wzit,
To abych w lese nezabloudil, doprowod Twuj mit.

Kalamaria:
Wy tusim zchuzku na zaprenou si se mnou chcete dat?
To ladi dobre s lesni scenou kdyz jste s kone spad.
Ac zda se mi to prapodiwne, prece rada wyplnim,
Kdyz pomohu tim z kobky temne – Atramentowi!